خونه ی نو...

سلام عشق مامان

از روزی که میخواستم درباره اسباب کشی بنویسم بیشتر از یک ماه گذشت و من اصلا نتونستم بیام و بگم که چی شد ؟ فقط یادمه که اون بعداز ظهر خسته کننده تو خیلی اذیت شدی و تا خیلی طول کشید جابجا شدنمون.تا ساعت 1 نیمه شب طول کشید و تو تا 4 صبح فقط جیغ میکشیدی و گریه میکردی آخه خیلی خسته شده بودی و همش تو این مدت بغل من بودی .و همین جور تا حدود یک هفته درگیر خونه و وسایل بودیم  و هر روز ظهر که می اومدیم شروع میشد تا شب و زمان زیادی برد تا این بشه که الان هست..بی خیال خدا رو شکر دیگه حسابی جا افتادیم .قبل از اینکه بیام خیلی ناراحت بودم ولی الان خوشحالم از اینکه همه چیز خوب پیش رفت.حالا دیگه سه تایی با هم میاییم و ظهرا هم سه تایی بر میگردیم خونه .

از کارای تو بگم که فوق العاده شدی با اون زبونت که هر روز شیرین تر میشه.به مهد کودکم که عادت کردی و خودتو تو دل همه اشون جا کردی و یکی از دغدغه های فکری منو کم کردی .دیگه استرس گریه های تو رو ندارم .خیلی خوبه که پیش خودمی.ظهر که میام دنبالت با هزار تا شور و اشتیاق میام .دلم واسه اون شیرین زبونیات لک میزنه.الان دیگه جمله های طولانی رو خیلی ناز میگی .مدام  میگی افضل جون منو دوست داری ؟ یا وقتی از دستت عصبانی میشم میگی عاشق منی؟با پیشی ات هم که دنیایی داری بد جور بهش وابسته شدی.توی ماشین تا خونه خواب میری از بس تو مهد ورجه وورجه میکنی.واسه همه خاله هات بوس میفرستی موقع خداحافظی و میگی فردا لباسامو میپوشم و میام....لباسای منو امیرحسین رو میکنی تنت و با خودت بازی میکنی جورابای امیرحسین رو تا بالای زانوهات میکشی و راه میری تو خونه .روزایی هم که انرژی داری و تو مهد خواباتو کردی تا خونه میرقصی واسمون و ما رو میخندونی. هزارتا کار دیگه میکنی که از همه فیلم گرفتم عشق من.